Κυριακή μεσημέρι, αρχές Σεπτέμβρη. Καλοκαίρι είναι ακόμη... Ο Άγγελος, μόλις έχει βγει από το σπίτι του και αρχίζει να κατηφορίζει προς το αγαπημένο του στέκι. Ένα μικρό παραδοσιακό καφενεδάκι στο παλιό λιμάνι της Κέρκυρας, τον "Αντήρα". Εκεί, παρέα με τον καλό του φίλο και ιδιοκτήτη, τον κυρ Σταμάτη θα πιουν το καφεδάκι τους και θα αναλωθούν σε πάσης φύσεως κουβέντες, ως συνήθιζαν. Στον ώμο περασμένη η φωτογραφική του μηχανή. "Οι στιγμές είναι σαν μικρές πεταλούδες και η μηχανή μου, η απόχη που θα τις αιχμαλωτίσει" έλεγε με ζέση, δικαιολογώντας τη συνήθεια να την κουβαλά σχεδόν πάντα μαζί του.
-Καλησπέρα, κυρ-Σταμάτη! είπε μόλις είδε τον καλό του φίλο και κάθισε.
-Καλώς τον! Ετοιμάζω τα καφεδάκια μας και σου φέρνω την εφημερίδα. Θα δεις κάτι που σ' ενδιαφέρει! του απαντά εκείνος.
Κάμποσα λεπτά αργότερα επιστρέφει, με το χάλκινο δίσκο του στο ένα χέρι και την φυλλάδα στην άλλη.
-Δες εδώ τι γράφει! είπε χαμογελαστός.
-Για να δω! απάντησε ο Άγγελος και διαβάζει: Μασσαλία πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης! Αθεόφοβε! Με πήγες είκοσι χρόνια πίσω... πρόσθεσε και στο πρόσωπό του φάνηκε μια γλυκιά μελαγχολία.
-Τι νόμιζες, δε θα στο έδειχνα; Θυμάμαι όταν μου περιέγραφες αυτό το μέρος, πόσο το είχες αγαπήσει. Γιατί δεν κανονίζεις ένα ταξίδι κάποια στιγμή;
-Μπα, μεγάλωσα πια καλέ μου φίλε... απάντησε σαρκαστικά ο Άγγελος.
-Αν μεγάλωσες εσύ, τι να πω εγώ γέρος άνθρωπος!! είπε ο κυρ-Σταμάτης γελώντας.
Δεν ήταν αυτή η πραγματική αιτία. Άλλωστε μόλις είχε κλείσει τα σαραπέντε του. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ήταν αυτό που τον πονούσε και δεν ήθελε να επιστρέψει εκεί. Μια παλιά του πληγή...
-Α, βλέπω έχεις και τη μηχανή σου εδώ! Τράβηξες τίποτα ενδιαφέρον τελευταία; ρώτησε ο κυρ-Σταμάτης και διακόπτει προσωρινά τις σκέψεις του Άγγελου...
-Τα συνηθισμένα φίλε μου... απάντησε στωικά εκείνος. Στο μυαλό του ήρθαν εικόνες, από τη ζωή του στη Μασσαλία. Η μορφή της είχε στοιχειώσει το μυαλό του και δεν έλεγε να βγει... "Σε καλό σου κυρ-Σταμάτη, τι μου θύμισες..." έλεγε από μέσα του... Και προσποιήθηκε πως διαβάζει την εφημερίδα.
Έλλη, ήταν τ' όνομα της. Γνωρίστηκαν, σ' ένα χορό της Ελληνικής κοινότητας του πανεπιστημίου όπου φοιτούσαν. Ο Άγγελος έκανε το μεταπτυχιακό του στην αρχιτεκτονική, ενώ εκείνη ξεκινούσε τις σπουδές της στη νομική. Από τις πρώτες τους ματιές κατάλαβαν πως θα ζούσαν έναν παράφορο έρωτα. Μικροί και άπειροι και οι δύο, παρασύρθηκαν στο πάθος τους. Κάνανε όνειρα για το μέλλον τους... Είχαν κλείσει ένα χρόνο μαζί. Όμως ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη, καλή ώρα όπως τώρα, η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Η Έλλη έλαβε ένα γράμμα από τη μητέρα της, ότι ο πατέρας της αρρώστησε... Οξύ ισχαιμικό επεισόδιο, είπαν οι γιατροί... Η νεαρή κοπέλα δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να γυρίσει πίσω και διέκοψε τις σπουδές της... Μεγάλο πλήγμα και για τους δύο. Στο μυαλό του Άγγελου, ήρθαν πάλι εκείνες οι στιγμές . Ο κυρ-Σταμάτης παρατηρεί τον φίλο του την ώρα που σερβίρει μια παρέα νεαρών και τον πλησιάζει.
-Tι έχεις, ελώου σου; Πού τρέχει ο νους σου και είσαι σκεπτικός; είπε χαμογελώντας.
Ο Άγγελος δεν μίλησε. Το βλέμμα του είχε καρφωθεί, στο καράβι που έδενε στην προβλήτα. Ετοίμασε τη μηχανή του και αφού περπάτησε το δρόμο μπροστά από το καφενεδάκι, για να αποφύγει τους περαστικούς, βρίσκει ένα σημείο για να τραβήξει μία φωτογραφία. Μα όταν προσπάθησε να εστιάσει, ο φακός του πιάνει ένα νεαρό ζευγάρι... Αγκαλιασμένοι αρχικά κι ύστερα ένα γλυκό φιλί. Ο νεαρός άνδρας της δίνει κάτι, που έμοιαζε με βιβλίο... Η κοπέλα με τη σειρά της, του δίνει ένα μικρό δεματάκι και έπειτα αποχωρίζονται... Εκείνη έφευγε με το καράβι που μόλις είχε δέσει... Αυτό μαρτυρούσε η βαλίτσα που κρατούσε στο δεξί της χέρι... Ο Άγγελος έμοιαζε σαν να τον είχε παγώσει ο χρόνος. Για περίπου πέντε λεπτά παρατηρούσε τη σκηνή αλλά δεν τράβηξε ποτέ τη φωτογραφία... "Όχι, δεν είναι δυνατόν" ψέλλισε...
-Κυρ-Σταμάτη κράτησε τα ρέστα, κάτι προέκυψε και πρέπει να φύγω... είπε καθώς άφηνε τα χρήματα στο τραπεζάκι όπου καθόταν και έφυγε βιαστικά για το σπίτι του. Ο κυρ-Σταμάτης έμεινε να κοιτά απορημένος αλλά κατάλαβε ότι κάτι τον είχε ταράξει...
Μέχρι να περάσει την πόρτα του σπιτιού, ο Άγγελος, ξανάφερε στο μυαλό του τον ένα χρόνο που έζησε μαζί της... Ένας δρόμος, γεμάτος όνειρα, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόθο, πάθος, ηδονή, ήταν η πορεία τους... Μα δυστυχώς σύντομος... Μπήκε μέσα αλαφιασμένος. Ανέβηκε γρήγορα στον πάνω όροφο όπου είχε το σχεδιαστήριο του. Πήρε ένα μικρό κλειδί από το συρτάρι του γραφείου του και κατευθύνθηκε προς τη βιβλιοθήκη. Ξεκλείδωσε το κάτω ντουλάπι και έβγαλε ένα ξύλινο κουτί... Για μερικά λεπτά απλά το κοιτούσε... Ώσπου το άνοιξε... Παλιές φωτογραφίες, κάμποσα γράμματα από τους δικούς του. Κάτω κάτω ένα ημερολόγιο και ένα μικρότερο κουτάκι... Η καρδιά του έγινε πέτρα... Οι σελίδες του γεμάτες Έλλη... Το μυαλό του όμως είναι στη τελευταία... Τα χέρια του έτρεμαν όταν άρχισε να τη διαβάζει...
7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1993
"Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Η ημέρα του αποχωρισμού μας. Δεν είχα κουράγιο να της πω όσα ένιωθα. Μέσα σε τρεις μέρες άλλαξαν όλα... Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει... Κάτω στο λιμάνι μείναμε περίπου μία ώρα, μέχρι να έρθει το καράβι που θα την έπαιρνε μακρυά μου. Βλέμματα γεμάτα πόνο και αγωνία... Μια ζεστή αγκαλιά κι ένα φιλί... Η Έλλη δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη... Και τι να μου πει... Ακόμα και σ' αυτές τις στιγμές ένιωθα την αγάπη της... Όταν το καράβι άρχισε να μπαίνει στο λιμάνι σπάσαμε και οι δύο... "Φοβάμαι" μου είπε και με φίλησε... "Όλα θα πάνε καλά" της απάντησα με τρεμάμενη φωνή... Κατάφερα και αντέγραψα ετούτο εδώ το ημερολόγιο και της το έδωσα. "Ο δικός μας χρόνος" της είπα σιωπηλά... Μου χαμογέλασε μελαγχολικά και μου έδωσε ένα μικρό σταυρουδάκι από κεχριμπάρι με μεταλλικό περίβλημα. "Να σε προσέχει..." είπε θλιμμένη και με φίλησε τρυφερά... Ύστερα χάθηκε στο πλήθος...".
Κλείνει το ημερολόγιο και παίρνει στα χέρια του, το σταυρουδάκι... Πηγαίνει στο παράθυρο που ήταν απέναντι από το λιμάνι... Είναι αργά για να κρατήσει τα δάκρυα του... Στο βάθος ένα καράβι που φεύγει... Όπως και τότε, μέσα σε λυγμούς πια, ψελλίζει τις ίδιες λέξεις... " Ότι κι αν γίνει, δε θα σε ξεχάσω ποτέ...".
**ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ "ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΗΣ" 2013.
