Οι καρδιές, που αληθινά μαθαν ν’αγαπάνε
Στέκονται απέναντι απ’το χρόνο- δυνατές
Απ’τα μάτια τους τρέχουν κόκκινες φωτιές
Του Έρωτα οι φρουροί, πάντα θα πολεμάνε
Μέσα στις ψυχές, τρέχει τ’αθάνατο νερό
Που θα ξεδιψάσει του παθους τις πληγές
Κι όλα όσα ήταν κρυμμένα μέσα σε σκιές
Τώρα θα ντύσουν το φιλί με πόνο φανερό
Οι καρδιές που πονούν, μα ποτέ δεν λυγάνε
Κάθε τους χτύπος, ένα όνομα σαν προσευχή
Στης Μοίρας το κιτάπι, γράφουν μια ευχή
Και κάθε βράδυ μέσα τους, βροχές ξεσπάνε
Σιωπή και σκοτάδι - ντύνουν την απουσια
Δυο αγκάθια- που την ανάσα τους τρυπάνε
Μα ξέρουν, πως σύντομα κοντά πάλι θα' ναι
Η αγάπη μέσα τους κυλά, σαν θεική ουσία...
