...Στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού
Αδίστακτοι κατοικούν “δαίμονες”
Θεριά αναθεματισμένα, δίχως οίκτο
Η σκέψη μου- με άγνοια φόβου οπλισμένη
Εισβάλει στη “μαύρη χώρα” τους
Σύντομα εκείνα την περικυκλώνουν
Μα δεν μιλούν και απλά σιωπούν
Σαν αεράκι, ως τις άκρες του γιαλού
Περιπλανιέμαι σε θάλασσες ατέρμονες
Τίποτε μη μου τάξεις...έχω μάθει να απορρίπτω
Η Ψύχη μου- κουράστηκε και ξαποσταίνει
Κι έφτασε - θαρρώ - η ώρα τους
Εκείνα που πληγές γίνανε και με “σκοτώνουν”
Απόψε τα δεσμά τους να κοπούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου