"Ήταν λίγο μετά τις οκτώ το πρωί, όταν ήχησε το κουδούνι της πόρτας. Η κυρία Φωτεινή, την ανοίγει σιγά σιγά και στο κατώφλι του σπιτιού της βλέπει τον Σταμάτη, τον ταχυδρόμο της γειτονιάς. Ευγενικός πάντα εκείνος μαζί της και χαμογελαστός. Σήμερα ειδικά είχε έναν επιπλέον λόγο.
-Καλημέρα κυρία Φωτεινή και καλή εβδομάδα να έχουμε!
-Καλημέρα Σταμάτη. Επίσης. Γιατί τόσο νωρίς; Τι μας έχεις; τον ρωτά απορημένη.
-Γράμμα για την κόρη σου! Από τον Σταύρο είναι!
-Αλήθεια μου λες Σταμάτη; Επιτέλους κι ένα ευχάριστο νέο. Θα χαρεί πολύ το βλαστάρι μου, απαντά η Φωτεινή εμφανώς συγκινημένη.
- Ναι! Παρασκευή βράδυ το παραλάβαμε. Αν ήταν στο χέρι μου θα σας το έφερνα αμέσως. Θα πάρει μεγάλη χαρά, η Δέσποινα είμαι σίγουρος! Αλλά να μη σε καθυστερώ άλλο. Να ειδοποιήσεις την κόρη σου! Μόνο μία υπογραφούλα εδώ θέλω, λέει ο Σταμάτης.
Της δίνει το στυλό και η κυρία Φωτεινή υπογράφει. Τη συγκίνηση της, διαδέχτηκε ένα χαμόγελο. Αποχαιρετά τον ταχυδρόμο και κατευθύνεται στο σαλονάκι του σπιτιού. "Το καμάρι μου θα πάρει μεγάλη χαρά. Δέκα μέρες τώρα δεν είχε νέα του, λόγω καιρού. Να τελειώσει το μαρτύριο τους γρήγορα και να πάνε όλα καλά..." μονολογούσε. Σηκώνει δίχως να χάσει στιγμή το ακουστικό του τηλεφώνου για να καλέσει την κόρη της. Από νωρίς το πρωί είχε πάρει τους δρόμους η Δέσποινα. Πρόσφατα έμεινε άνεργη και έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά. Ο Σταύρος, ο καλός της, ήταν ναυτικός. Δεν ήταν η αρχική του επιλογή, αλλά η έσχατη λύση. "Θύμα" κι εκείνος της οικονομικής κρίσης. Όταν μπάρκαρε είχαν μόλις ένα μήνα αρραβωνιασμένοι. Τα χρήματα που θα έβγαζε ήταν αρκετά για να πιάσουν ένα σπίτι μαζί. Συμφώνησε η Δέσποινα να φύγει, αν και ήξερε το Γολγοθά που θα περνούσαν. Εννέα ολόκληρους μήνες, μόνο τηλέφωνα και γράμματα...
-Έλα μαμά μου, πήρε κανείς στο σπίτι για δουλειά; είπε η Δέσποινα μόλις απάντησε στην κλήση της μητέρας της. Η μόνη της έννοια ήταν αυτό εκείνη τη στιγμή.
-Όχι καλή μου, κάτι καλύτερο! Ήρθε γράμμα από τον Σταύρο! Έλα σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορείς! απαντά η μητέρα της. Η Δέσποινα έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνό της. Ήταν τόση η λαχτάρα να διαβάσει τα λόγια του αγαπημένου της, που άρχισε να τρέχει προς το σπίτι. Της είχε πει ο Σταύρος την τελευταία φορά που μίλησε μαζί του, πως μπροστά τους είχαν κακοκαιρία δύο εβδομάδων. Είχε ανησυχήσει γιατί δεν είχε νέα του. Μόλις μπήκε στο σπίτι είδε το φάκελο πάνω στο μικρό τραπεζάκι του τηλεφώνου. Η μητέρα της, την κοίταξε χαμογελώντας αλλά δε μίλησε. Δεν έχασε στιγμή. Παίρνει το γράμμα και κάθεται δίπλα της. Ανοίγει το φάκελο και αρχίζει να διαβάζει:
"Αγαπημένη μου,
Τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, θα έχουμε περάσει τη Γη του Πυρός. Δυστυχώς οι φόβοι του καπετάνιου επιβεβαιώθηκαν. Μπροστά μας βρήκαμε πολύ άσχημο καιρό και αυτό μας ανάγκασε να πλέουμε για πέντε μέρες ανοιχτά των νήσων Φώκλαντ. Εκμεταλλεύτηκα το γεγονός και βρήκα το χρόνο να σου γράψω. Χτες καλυτέρεψε λίγο η κατάσταση και τα δεδομένα του δορυφόρου ήταν ενθαρρυντικά στο να συνεχίσουμε την πορεία μας. Σε περίπου μια εβδομάδα, αν όλα πάνε καλά, θα περάσουμε τον Πορθμό του Μαγγελάνου. Ελπίζω να ανοίξει ο καιρός και να καταφέρω να επικοινωνήσω μαζί σου μέσω δορυφόρου. Είμαι καλά στη υγεία μου, αν εξαιρέσεις ένα μικρό κρυολόγημα. Φυσιολογικό όμως με την υγρασία του πλοίου. Οι συνάδελφοι μου είναι πολύ καλοί και συνεργάσιμοι. Όλοι κοντά στην ηλικία μου. Έκανα και μία γνωριμία που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη για δουλειά, όταν επιστρέψω στην πατρίδα. Αυτά όμως θα τα συζητήσουμε από κοντά. Είμαι καλά και αυτό ελπίζω να σε ηρεμήσει. Ξέρω ότι περνάς το ίδιο δύσκολα, όπως κι εγώ. Ξέρω ότι πονάς μέσα σου, όπως κι εγώ. Ξέρω ότι κάνεις υπομονή για την αγάπη μας, όπως κι εγώ. Το να διαβάσεις ένα "σ'ευχαριστώ" σε μια κόλλα χαρτί, δε θα σου δείξει την ευγνωμοσύνη που νιώθω μέσα μου για σένα. Είσαι πολύ δυνατή και μου δίνεις και εμένα δύναμη. Ήταν μια δύσκολη απόφαση αλλά την πήραμε από κοινού. Όταν σου είχα πρωτοπεί γι' αυτό το ταξίδι δεν ήμουν σίγουρος αν το ήθελα. Στο βλέμμα σου όμως είδα την κατανόηση. Δεν έχω μετανιώσει... Ίσως να ήταν και η ευκαιρία μας εκείνη τη στιγμή. Στην πατρίδα τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Το βιώσαμε και οι δυο μας αυτό. Τα χρήματα που θα έχουμε στην άκρη θα είναι αρκετά για να κάνουμε το επόμενο μας βήμα. Ένα σπίτι όπως το συμφωνήσαμε και το ονειρευόμαστε... Ξέρω πως και οι δικοί μας θα χαρούν να μας δουν να προχωράμε. Θυσιάσαμε χρόνο μαζί τώρα...για να έχουμε αργότερα... Δε θα κρύψω τα συναισθήματα μου, αν και τα νιώθεις είμαι σίγουρος. Μου λείπεις από την πρώτη μέρα που έφυγα από το λιμάνι του Πειραιά... Κάθε νύχτα κοιτούσα τη φωτογραφία σου και σου ψιθύριζα το αγαπημένο σου τραγούδι... Το τραγούδι μας... Έτσι με τον τρόπο μου, σ'έφερνα κοντά μου... Στο μυαλό μου, όλες οι ωραίες μας στιγμές. Το χαμόγελο σου, η αγκαλιά σου, το φιλί σου... Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μελαγχολώ, δε στο κρύβω... Αξίζει όλο αυτό; αναρωτήθηκα πολλές φορές. Μα όλες τις ανασφάλειες, που μου βγήκαν αυτό το διάστημα, της έσβησε η αγάπη σου. Δεν ξέρω το μέλλον τι θα μας φέρει. Θέλω να κάνω τα πάντα για να το ζήσω όμως μαζί σου. Αυτή τη στιγμή υποφέρουμε και οι δυο μας αλλά η ανταμοιβή θα είναι το μετά.. Άλλος ένας μήνας έμεινε... Σκέψου τις στιγμές που θα'ρθουν. Το σπίτι μας... Τη χαρά που θα πάρει και η μητέρα σου... Έχει περάσει και εκείνη πολλά... Αγωνιά για εμάς... Αυτά σκέφτομαι και παίρνω κουράγιο αγάπη μου... Τις χαρές μας... Μας αξίζει η ευτυχία... Σου υποσχέθηκα όταν έφευγα, πως δε θα ξαναζήσεις κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι πως μου έγινε πρόταση για νέο ταξίδι αλλά την απέρριψα αμέσως. Η κρίση μας επηρέασε όλους, μα τον έρωτα μας δε θα τον στερηθούμε για τα χρήματα... Θα παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε. Την αγάπη σου και την υγεία μου να έχω και όλα θα γίνουν όπως πρέπει... Θα μπορούσα να γράφω για μέρες αυτά που έχω μέσα μου... Γι' αυτά που θέλουμε και οι δύο... Δυστυχώς όμως έχω μόνο τρεις ώρες στη διάθεσή μου, μέχρι να ξεμπαρκάρουμε. Ανυπομονώ να ακούσω ξανά τη φωνή σου. Το γέλιο σου... Είσαι η ζωή μου Δέσποινα. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι η τελευταία φορά που στερείται ο ένας τον άλλον... Ξέρεις ότι με τα λόγια και τις υποσχέσεις δεν τα πηγαίνω καλά... Αλλά με όλη μου την ψυχή θέλω να σε κάνω ευτυχισμένη... Θα κάνω τα πάντα γι' αυτό... Τα χρήματα είναι το μόνο εμπόδιο... Θα περάσει όμως κι αυτή η μπόρα... Θέληση και πίστη να έχουμε... Να με σκέφτεσαι και να χαμογελάς... Λίγη υπομονή ακόμη αγάπη μου... Σ' ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου και την ομόρφυνες...
Σε φιλώ και σ' αγαπώ... Ο Σταύρος σου
Η Δέσποινα δακρυσμένη διπλώνει το γράμμα και το ξαναβάζει μέσα στο φάκελο.... Η μητέρα της συγκινημένη κι αυτή, της λέει δυο λόγια από καρδιάς:
-Κόρη μου, αγαπιέστε δυνατά και αυτό είναι το μεγαλύτερο εφόδιο. Έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς με τον πατέρα σου. Από το μηδέν... Οι δυσκολίες πολλές, μα δεν το βάλαμε ποτέ κάτω. Στο εργοστάσιο δουλεύαμε και λίγο λίγο κάναμε τις οικονομίες μας και παντρευτήκαμε. Πέρασαν οκτώ μήνες σχεδόν. Μεγάλη δοκιμασία και για τους δυο σας, αλλά θα τα καταφέρετε είμαι σίγουρη. Εγώ και οι γονείς του, θα σας στηρίξουμε και το γνωρίζετε και οι δυο σας αυτό... Μακάρι να ζούσε ο πατέρας σου ,να σε καμάρωνε...
Η Δέσποινα αγκάλιασε τη μητέρα της και ξέσπασε σε κλάμματα. Από τη μία, η ανακούφιση ότι είχε επιτέλους νέα του, από την άλλη η λαχτάρα να τον έχει σύντομα κοντά της. Πάλεψαν και κέρδισαν την πρώτη μεγάλη μάχη... Ήταν και ένιωθε δυνατή μέσα της. Ο χρόνος ήταν το δύσκολο κομμάτι και αυτό που πραγματικά την τρόμαζε. Λίγη ώρα μετά, όταν πια είχε ηρεμήσει, ξεκίνησε να ετοιμάζει το μεσημεριανό φαγητό μαζί με τη μητέρα της. Κι όταν ξεκίνησαν να στρώνουν το τραπέζι, ο ήχος του τηλεφώνου τις διέκοψε. Η Δέσποινα έτρεξε να σηκώσει το ακουστικό...
-Εμπρός! είπε με δυνατή φωνή...
-Καλησπέρα σας. Είστε η κυρία Δέσποινα Γρηγοριάδη; ρωτά μία γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
-Ναι, η ίδια. Ποιος είναι παρακαλώ; απάντησε η Δέσποινα.
-Κυρία Γρηγοριάδη, σας καλώ από τα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας, όπου υποβάλλατε το βιογραφικό σας. Έχετε επιλεγεί, με βάση τα προσόντα σας και την προϋπηρεσία σας, να περάσετε από συνέντευξη για τη θέση υπευθύνου στο εμπορικό τμήμα. Στη συνέχεια θα εργαστείτε δοκιμαστικά στη θέση αυτή και την ερχόμενη εβδομάδα θα σας ανακοινωθεί αν έχετε προσληφθεί ή όχι. Αύριο στις εννέα το πρωί είναι το ραντεβού μας.
-Ναι, βεβαίως βεβαίως!! απάντησε με χαρά η Δέσποινα. Σας ευχαριστώ πολύ! Αύριο στις εννέα θα είμαι εκεί!
-Σας περιμένουμε αύριο το πρωί λοιπόν. Καλή σας ημέρα!
Κλείνει το τηλέφωνο και το χαμόγελο της μητέρας της, διαδέχθηκε το δικό της... Ήταν ξεκάθαρο πια... Στην αρχή το γράμμα και έπειτα μία ευκαιρία για δουλειά... Ήταν η επιβεβαίωση, για ακόμη μία φορά του ''άγραφου" νόμου... Όταν κάτι το θέλεις πολύ και το κυνηγάς, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις..."
*ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ "Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ".
