ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ

Όσοι έχουν αδάμαστη ορμή
Και φωτιά να κυλά στο αίμα
Μέσα τους χτυπά μια αφορμή     
Που έγινε η φωνή στο βλέμμα 

Όσοι πίστεψαν σε μια αλήθεια
Που έγινε της ζωής ο δρόμος
Δεν αγάπησαν από συνήθεια
Ούτε η μοναξιά έγινε νόμος

Όσοι μάθανε να μοιράζονται
Εκείνα που κρύβει η ψυχή τους
Χωρίς δόλο πάντα νοιάζονται
Κι όχι για μια εύνοια δική τους

Όσοι πάλεψαν μόνοι τα βράδια
Ψάχνοντας ελπίδα και αντοχή
Έσβησαν του πόνου τα σημάδια
Ο χρόνος και η ασημένια βροχή

Όσοι είναι πραγματικά δυνατοί
Τα λόγια δεν τους ενδιαφέρουν
Ζουν δίχως τα πως και τα γιατί
Εκείνοι βαθιά μέσα τους ξέρουν...       

ΤΟ ΑΥΡΙΟ

-Χαράζει.

Ντύθηκαν οι σκέψεις
με το μενεξεδί του ουρανού.
Κοντά τους θες να τρέξεις
με την άκρη του μυαλού.

Κάτι αλλάζει...


Η αίσθηση.

Για αυτό που είναι εδώ,
μα ακόμα δεν το αγγίζω.
Κι όσα δεν μπορώ να δω,
μορφή τους δίνω και τα ορίζω.

Σαν παραίσθηση...


Ρίχνω ευχή.

Στης Μοίρας την αγκάλη,
να ζηλέψει αυτό που νιώθω.
Κι αν μ' αρνηθεί και πάλι,
δίχτυα θα της ρίξω... τον πόθο.

Η αρχή...