ΠΡΟΣΩΠΑ

 -Συλλογίζεται ο νους μου
  και η μνήμη μου τρέχει πίσω
  στα χρόνια που φύγαν.

  Όνειρα που έγιναν καημός μου
  ψάχνω ξανά να συναντήσω
  μα δε ξέρω που πήγαν.

  Το παιδικό μου το βλέμμα
  με την αθωότητα στα μάτια
  δίχως φόβο οι σκέψεις.

  Σ ‘ενα παρόν μες στο ψέμα
  σπάει η ψυχή χίλια κομμάτια
  και πως να τα μαζέψεις.

  Του Έρωτα το παράδοξο
  που το ζήσαμε εμείς μόνοι
  σαν δυο μικροί θεοί .

  Μα το τέλος πάντα άδοξο
  σαν τραγούδι που τελειώνει
  κι έχει μείνει πια σιωπή.
       
  Δυο λόγια θα θυμάμαι φιλικά
  ουράνια τόξα μες στη βροχή
  κι ένα χαμόγελο ελπίδα.

  Μα παραδόθηκαν κι αυτά
  δίχως τη παραμικρή αντοχή
  στου χρόνου τη καταιγίδα.

  Σαν άστρα που σβήνουν
  πρόσωπα και καταστάσεις
  κάπου κρυμμένο το εγώ σου.
 
  Τι κι αν πληγές θα γίνουν
  τον εαυτό σου μην χάσεις     
  συνέχισε τον πηγαιμό σου...