Μετέωρο βήμα.
Ένα βλέμμα απλανές, κεντάει τις σκέψεις.
Ποιας προδοσίας το φιλί, θα με κεράσει
της Μοίρας μου το αδράχτι. Νιώθω πως,
ετούτες τις στιγμές, κάτι μου συμβαίνει...
Όταν φοβάσαι θέλεις μακριά να τρέξεις.
Μα έχω την ελπίδα πως θα προσπεράσει
η λαίλαπα του φόβου. Ίσως να μαι απλώς,
από συνήθεια, αυτός που πάντα περιμένει...
Μες στη ψυχή μου, υπάρχει μια λάμψη
Που κάποτε ήταν φωτιά και καταιγίδα
Τον τοίχο εντός μου, ποιος θα κάμψει
Ποιος, να ξεχάσω ότι ένιωσα και είδα...
Η λογική έχει την ευκαιρία να αφορίζει
Μα την αλήθεια την βαστάει η καρδιά
Μόνο εκείνη ξέρει το σκοπό και ορίζει
Τι θα σκέφτεσαι, στην κάθε σου βράδια
Μετέωρο βήμα.
Σε χίλιες ζωές, πάλι θα χάραζα ίδια πορεία.
Μικρές αναλαμπές και πάλι από την αρχή.
Εγώ κι εσύ, όποια κι αν είναι η μορφή σου.
Καθρέφτης σου, γίνομαι κι εσύ τιμωρός μου.
Όχι δεν είμαι δειλός ούτε ψάχνω ευκαιρία.
Δεν γνώρισε μηδέν, η δική μου η αντοχή.
Τυχοδιώχτης δεν ήμουν ποτέ, μα θυμήσου...
Ο δρόμος που περπατώ είναι μόνο δικός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου