ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Πόσες ανάσες και πόσα αγγίγματα
Γίνανε στο βωμό του πάθους, θυσία
Πόσες λέξεις κρύφτηκαν στον πόθο
Στης γλυκιάς μέθης την παραίσθηση

Είναι ο Έρωτας, απ’ολα τα αινίγματα
Το μόνο που μοιάζει με αιχμαλωσία
Πως να διαχειριστώ αυτό που νιώθω
Δεν ειναι ανθρώπινη ετούτη η αίσθηση

Χάθηκα, στα μονοπάτια μιας ματιάς
Αδηφάγα τα κορμιά, ντυμένα ηδονές
Η άρνηση, φωνή μες στις ψυχές μας
Μα είναι πια αργά και δίχως αντοχή

Κρύφτηκα, στο βλέμμα της φωτιάς
Άλλοτε επιθυμίες , άλλοτε εμμονές
Έτσι βαφτίσαμε, όλες τις χαρές μας
Το μόνο που έχει μείνει- η παραδοχή...