ΓΙΑ ΠΟΥ ΚΙΝΗΣΕΣ ΜΟΙΡΑ...

Επιθυμίες, πάθη και ανασφάλειες. Η ζωή μου...

Πρόσωπα που ήρθαν κι έφυγαν οι αναμνήσεις

Και το γραμμάτιο που βαστώ μες στη ψυχή μου

Γράφει όσα ακόμα δεν κατάφερες να σκορπίσεις

Για που κίνησες Μοίρα και για που με σέρνεις;

Πως θα καταλάβω τι κρύβεις, όταν είμαι απών

Κομπάρσος μοιάζω. Πες μου πως καταφέρνεις

Πάντα το καλύτερο να κρύβεται στο παρελθόν;

Λάθη κι αδιέξοδα. Έρωτας κι αγάπη. Η ζωή μου...

Στιγμές που σημάδεψαν, στιγμές που χαθήκανε

Η φωτιά που καίει την καρδιά γίνηκε η ευχή μου

Να φανερωθούν ξανά οι χαρές που κρυφτήκανε

Για που κίνησες Μοίρα κι όλα τριγύρω αλλάζουν

Μέσα σε μια στιγμή, μου χάραξες νέους δρόμους

Τα λόγια που θα μου πεις, γνώριμα μου μοιάζουν

Μα μάσκα δεν φορώ και δεν υπακούω σε νόμους...

           

ΦΩΝΕΣ

-Η παρούσα στιγμή προστάζει-

“Σκεψου γενναίε μου,
όλα εκείνα που έγιναν προσευχές.
Μια μέρα θα φανούν στον ορίζοντα,
και θα ανθίσει η Άνοιξη ξανά.
Διαβατάρικα πουλιά που καρτεράς,
τα όνειρα σου...”

-Το πριν σαρκαστικά γέλα-

“Εχεις μάθει να γυροφέρνεις,
στα πιο κρύα σου σκοτάδια.
Ποιο φως ονειρεύεσαι να δεις,
αν έχεις δεμένα τα μάτια
της ψυχής σου;
Toυς φόβους σου θυμήσου...”

-Η “σκια” από μακρυά-

“Η λύτρωση θα σημάνει αφορισμό.
Απαρνήσου με,
μα κοίτα ξωπίσω σου τι υπάρχει.
Το άγνωστο θα γίνει γνωστό,
αν μέσα στα λάθη σου πάλι σέρνεσαι.
Έλα κοντά μου, δεν υπάρχει γυρισμός...”

-Εκείνη-

“Σταυροδρόμια και φωνές.
Πληγές άλλες μη μου χαράξεις...”