ΠΡΟΣΩΠΑ

 -Συλλογίζεται ο νους μου
  και η μνήμη μου τρέχει πίσω
  στα χρόνια που φύγαν.

  Όνειρα που έγιναν καημός μου
  ψάχνω ξανά να συναντήσω
  μα δε ξέρω που πήγαν.

  Το παιδικό μου το βλέμμα
  με την αθωότητα στα μάτια
  δίχως φόβο οι σκέψεις.

  Σ ‘ενα παρόν μες στο ψέμα
  σπάει η ψυχή χίλια κομμάτια
  και πως να τα μαζέψεις.

  Του Έρωτα το παράδοξο
  που το ζήσαμε εμείς μόνοι
  σαν δυο μικροί θεοί .

  Μα το τέλος πάντα άδοξο
  σαν τραγούδι που τελειώνει
  κι έχει μείνει πια σιωπή.
       
  Δυο λόγια θα θυμάμαι φιλικά
  ουράνια τόξα μες στη βροχή
  κι ένα χαμόγελο ελπίδα.

  Μα παραδόθηκαν κι αυτά
  δίχως τη παραμικρή αντοχή
  στου χρόνου τη καταιγίδα.

  Σαν άστρα που σβήνουν
  πρόσωπα και καταστάσεις
  κάπου κρυμμένο το εγώ σου.
 
  Τι κι αν πληγές θα γίνουν
  τον εαυτό σου μην χάσεις     
  συνέχισε τον πηγαιμό σου...

       

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Γεννιέσαι από το βλέμμα
Που αντάμωσε η ψυχή σου
Δες πως σβήνει το σκοτάδι
Και των ματιών τη θλίψη

Η αλήθεια μοιάζει με ψέμα
Μα είναι μονάχα δική σου
Και της μελαγχολίας το χάδι
Ο έρωτας θα το συνθλίψει

Μέσα σου απλώνεται φωτιά
Που σε τυλίγει και λυτρώνει
Πορεία μου παράξενη κι ωραία
Η λογική μεθα απ 'τις αισθήσεις

Εκεί στην πρώτη σου τη ματιά
Μοιάζει ο φόβος να δυναμώνει
Μα για όσα θα' ρθουνε... Μοιραία
Με την καρδιά,θα αποφασίσεις

Κρύβει η Αγάπη μέσα της, Ειρήνη
Σαν μια γιορτή....σαν χαρμολύπη
Για όσα ζει κι όσα τα ονειρεύεται
Για όσα παίρνει μακριά ο πόνος...

ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

 -Στέκει ο Έρωτας θλιμμένος
  Στο άκουσμα των ευχών
  Κι αυτά που του ζητούν

  Της σάρκας το μένος
  Αγνοεί εκείνο των ψυχών
  Τα ίδια λόγια αθετούν

  Ξεχνούν την ουσία
  Πως δεν είναι παιχνίδι
  Και κάποτε τελειώνει

  Αν δε δώσουν σημασία
  Θα είναι αργά ήδη
  Κι ο εγωισμός θολώνει

  Φοβούνται τη θυσία
  Με όνειρα νωθρά
  Τιμωρό λένε το χρόνο

  Γεύση από Αθανασία
  Το φιλί του μεθά
  Μα επιλέγουν τον πόνο...

         

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ

          Ήρθες...

          Κι έφερες μαζί σου την ελπίδα.
          Το θάρρος που έψαχνα να βρω.
          Να συγχωρήσω τον εαυτό μου.
          Μέσα στα μάτια σου σαν είδα.
          Αυτο που χρονια το καρτερω.
          Θέλω να το 'χω στο πλευρό μου.

       
          Κι οι σιωπές τραγούδια, γίνανε.
          Χάνομαι μες στο χαμόγελό σου.
          Μοίρα μου έγινες κι εγώ... Θεός.
          Μακριά οι λύπες τώρα μείνανε.
          Πλάι μου ας είναι για καλό σου.
          Πλάι σου να νιώσω αγάπης φως.
   
       
          Προσευχή τ' όνομα σου για μένα.
          Η κάθε μου μέρα γιορτή, μαζί σου.
          Να μηδενίσει στο φιλί ο χρόνος...
          Να γίνω φρουρός εγώ για σένα.
          Φωτιά στη ψυχή ,στο κορμί σου.
          Ποτέ να μη σ ‘αγγίξει ο πόνος...

          Ήρθες...

       
       
     
         

ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ

 Μετέωρο βήμα.

 Ένα βλέμμα απλανές, κεντάει τις σκέψεις.

 Ποιας προδοσίας το φιλί, θα με κεράσει

 της Μοίρας μου το αδράχτι. Νιώθω πως,

 ετούτες τις στιγμές, κάτι μου συμβαίνει...

Όταν φοβάσαι θέλεις μακριά να τρέξεις.

Μα έχω την ελπίδα πως θα προσπεράσει

η λαίλαπα του φόβου. Ίσως να μαι απλώς,

από συνήθεια, αυτός που πάντα περιμένει...

Μες στη ψυχή μου, υπάρχει μια λάμψη

Που κάποτε ήταν φωτιά και καταιγίδα

Τον τοίχο εντός μου, ποιος θα κάμψει

Ποιος, να ξεχάσω ότι ένιωσα και είδα...

Η λογική έχει την ευκαιρία να αφορίζει

Μα την αλήθεια την βαστάει η καρδιά

Μόνο εκείνη ξέρει το σκοπό και ορίζει

Τι θα σκέφτεσαι, στην κάθε σου βράδια 

Μετέωρο βήμα.

Σε χίλιες ζωές, πάλι θα χάραζα  ίδια πορεία.

Μικρές αναλαμπές και πάλι από την αρχή. 

Εγώ κι εσύ, όποια κι αν είναι η μορφή σου.

Καθρέφτης σου, γίνομαι κι εσύ τιμωρός μου.

                     

Όχι δεν είμαι δειλός ούτε ψάχνω ευκαιρία. 

Δεν γνώρισε μηδέν, η δική μου η αντοχή.

Τυχοδιώχτης δεν ήμουν ποτέ, μα θυμήσου...

Ο δρόμος που περπατώ είναι μόνο δικός μου.

                                        

            

                     

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Πόσες ανάσες και πόσα αγγίγματα
Γίνανε στο βωμό του πάθους, θυσία
Πόσες λέξεις κρύφτηκαν στον πόθο
Στης γλυκιάς μέθης την παραίσθηση

Είναι ο Έρωτας, απ’ολα τα αινίγματα
Το μόνο που μοιάζει με αιχμαλωσία
Πως να διαχειριστώ αυτό που νιώθω
Δεν ειναι ανθρώπινη ετούτη η αίσθηση

Χάθηκα, στα μονοπάτια μιας ματιάς
Αδηφάγα τα κορμιά, ντυμένα ηδονές
Η άρνηση, φωνή μες στις ψυχές μας
Μα είναι πια αργά και δίχως αντοχή

Κρύφτηκα, στο βλέμμα της φωτιάς
Άλλοτε επιθυμίες , άλλοτε εμμονές
Έτσι βαφτίσαμε, όλες τις χαρές μας
Το μόνο που έχει μείνει- η παραδοχή...

             

             
             
   
             
             



       

ΓΙΑ ΠΟΥ ΚΙΝΗΣΕΣ ΜΟΙΡΑ...

Επιθυμίες, πάθη και ανασφάλειες. Η ζωή μου...

Πρόσωπα που ήρθαν κι έφυγαν οι αναμνήσεις

Και το γραμμάτιο που βαστώ μες στη ψυχή μου

Γράφει όσα ακόμα δεν κατάφερες να σκορπίσεις

Για που κίνησες Μοίρα και για που με σέρνεις;

Πως θα καταλάβω τι κρύβεις, όταν είμαι απών

Κομπάρσος μοιάζω. Πες μου πως καταφέρνεις

Πάντα το καλύτερο να κρύβεται στο παρελθόν;

Λάθη κι αδιέξοδα. Έρωτας κι αγάπη. Η ζωή μου...

Στιγμές που σημάδεψαν, στιγμές που χαθήκανε

Η φωτιά που καίει την καρδιά γίνηκε η ευχή μου

Να φανερωθούν ξανά οι χαρές που κρυφτήκανε

Για που κίνησες Μοίρα κι όλα τριγύρω αλλάζουν

Μέσα σε μια στιγμή, μου χάραξες νέους δρόμους

Τα λόγια που θα μου πεις, γνώριμα μου μοιάζουν

Μα μάσκα δεν φορώ και δεν υπακούω σε νόμους...

           

ΦΩΝΕΣ

-Η παρούσα στιγμή προστάζει-

“Σκεψου γενναίε μου,
όλα εκείνα που έγιναν προσευχές.
Μια μέρα θα φανούν στον ορίζοντα,
και θα ανθίσει η Άνοιξη ξανά.
Διαβατάρικα πουλιά που καρτεράς,
τα όνειρα σου...”

-Το πριν σαρκαστικά γέλα-

“Εχεις μάθει να γυροφέρνεις,
στα πιο κρύα σου σκοτάδια.
Ποιο φως ονειρεύεσαι να δεις,
αν έχεις δεμένα τα μάτια
της ψυχής σου;
Toυς φόβους σου θυμήσου...”

-Η “σκια” από μακρυά-

“Η λύτρωση θα σημάνει αφορισμό.
Απαρνήσου με,
μα κοίτα ξωπίσω σου τι υπάρχει.
Το άγνωστο θα γίνει γνωστό,
αν μέσα στα λάθη σου πάλι σέρνεσαι.
Έλα κοντά μου, δεν υπάρχει γυρισμός...”

-Εκείνη-

“Σταυροδρόμια και φωνές.
Πληγές άλλες μη μου χαράξεις...”

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ ΟΡΚΟ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ....

Εκείνες τις μαγικές μας νύχτες, που οι δυο σαν ένα
Κάτω απ' του πόθου τα φεγγάρια, όνειρο φτιάξαμε
Ταξίδι μαγικό το βλέμμα σου κι άλλο τέτοιο κανένα
Στο φιλί ξεδιψά ο έρωτας μα εμείς δε τον χορτάσαμε

Αυτό το φιλί σου, όρκο μου το έκανα και το κουβαλώ
Να μη ξεχνώ ποτέ πως τέτοιες στιγμές, είναι η ζωή
Όπου η καρδιά μεθά και δε λογαριάζει καν το μυαλό
Τις φωτιές που ανάβουν μέσα μου σαν είμαστε μαζί

 Τα βράδια που πάνω στα κορμιά μας, οι ανάσες καίνε
 Μέσα μου κυλά το αίμα σου και πια εγώ σου ανήκω
 Τα μάτια μας σαν θα πουν όσα τα χείλη μας δεν λένε
 Το όνομα σου σαν προσευχή, ακούω σε κάθε χτύπο

 Αυτό το φιλί σου, είναι σαν βάλσαμο μες στην καρδιά
 Να γεύομαι το συναίσθημα που βαστάει η ψυχή σου
 Εκεί στο γλυκό μας μεθύσι λίγο πριν σβήσει η βραδιά
 Μου μοιάζει σαν την Παναγιά η γλυκιά μορφή σου...

ΕΓΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

- Τι κι αν, στη μελαγχολία θα πορεύομαι
  Απ’τα μάτια μου κρύφτηκε το φως σου
  Από πείσμα θα συνεχίσω ν’ονειρευομαι
  Κι ας μην γίνω ποτέ ξανά ο σκοπός σου

 Τα μάτια μου, ξανά με θλίψη, τα πότισες
 Πάγωσε το κορμί μου κι η ανάσα βαριά
 Θέλεις τώρα να στερήσεις όσα δώρισες
 Θέλω να ξεφύγω κι όχι μια παρηγοριά
       
 Οι λέξεις τα πολύτιμα εργαλεία για μένα
 Ότι είναι τα χρώματα, για τον ζωγράφο
 Έτσι χτίστηκαν οι γέφυρες μου, με εσένα
 “Το μόνο που κάνω καλά είναι να γράφω”

 Ίσως φύγεις, ίσως χαθείς μα στην ουσία
 Μέσα σου θα με κουβαλάς σαν τη σπίθα
 Κι αν έσβησε η φωτιά... δεν έχει σημασία
 Δεν θα μετανιώσω που κοντά σου ήρθα

Με μια κρυφή ελπίδα πάλι θα ξενιτεύομαι
Να μη χαθεί, να μη τελειώσει η πίστη μου
Από πείσμα θα συνεχίσω να ονειρεύομαι
Μέχρι να βρω την “πατρίδα”,το “σπίτι” μου... -