Λένε πως, στη χώρα εκείνη που κατοικείς
Γνέθεις το νήμα κι αερικό είσαι του χρόνου
Στο δάκρυ σε βάφτισαν μάγισσα του πόνου
Φως και σκοτάδι. Σαν λυτρώνεις κι αδικείς
Έχω δει τα πρόσωπά σου, μα δε σε γνωρίζω
Έχω νιώσει τα φιλιά σου, μα δεν νοσταλγώ
Πληγές γίνανε τα λόγια σου και τα τραγουδώ
Είσαι πάντα εκεί, μα τη μορφή σου δεν ορίζω
Κάλεσμα σου κάνω απόψε κι έλα εμπρός μου
Κι όλα εκείνα που κρατάς, εγώ να σου χαρίσω
Αγάπη κι Έρωτα, Χαρά και Λύπη να σε ντύσω
Κι όταν τα νιώσεις,φύγε σαν να ‘σαι εχθρός μου
Ίσως τότε να έβλεπες κι εσύ γιατί μες στη ζωή
Άλλοι νιώθουν πως, είσαι η σκιά που πλανάται
Ψυχρή και αδίστακτη, που στιγμή δεν λυπάται
Κι όμως, πρέπει έτσι κανείς να ‘χει μάθει να ζει
Κι άλλοι πολλοί θα είπαν πως, είσαι ευλογημένη
Αν με τα χρόνια, σε δρόμους ευτυχίας τους πας
Μα στ’αλήθεια δε ξέρω αν φτιάχνεις ή σκορπάς
Μα ούτε για ποιάν αιτία είσαι κι εσύ φτιαγμένη
Φανερώσου σε μιαν ευχή στερνή που θα κάνω
Δείξε τη μορφή σου κι ας είμαι εγώ κοινός θνητός
Φανερώσου κι έλα δείξε μου ποιος είν’ ο σκοπός
Και σε ποιαν έξαψη θεϊκή γεννήθηκες επάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου